Jean-Baptiste Racine urodził się 22 grudnia 1639 w La Ferté-Milon, zmarł 21 kwietnia 1699 w Paryżu - francuski dramaturg, główny przedstawiciel późnobarokowego klasycyzmu. Zaliczany do trójki wielkich francuskich dramatopisarzy XVII wieku (obok Moliera i Corneille'a). Członek Akademii Francuskiej.
Racine pobierał nauki w Port-Royal, słynnej szkole jansenistów i pod wpływem ich doktryny pozostawał przez całe życie. Planował początkowo karierę duchowną, lecz bez sukcesu, zdecydował się więc poświęcić twórczości literackiej. W 1660 zwrócił na siebie uwagę Ludwika XIV odą
La nymphe de la Seine napisaną z okazji królewskiego ślubu. Jego sztuki wystawiane były w początkowym okresie przez trupę
Moliera, lecz wkrótce Racine związał się z teatrem Hôtel de Bourgogne. Dzięki poparciu królewskiemu, zrobił na dworze szybką karierę (został m.in. królewskim dworzaninem oraz oficjalnym historiografem).
Autor tragedii opartych na motywach klasycznych (mitologicznych i historycznych):
Andromacha (1667, wystawienie polskie 1675),
Fedra (1677, wydanie polskie 1787),
Ifigenia (1674, wystawienie polskie 1756),
La Théba?de (Tebaida, 1664),
Berenika (1670, wydanie polskie 1807),
Brytannik (1669, wystawienie polskie 1802); biblijnych:
Estera (1689, wystawienie polskie po 1756),
Atalia (1691, wystawienie polskie 1751) oraz jedynej satyrycznej komedii
Pieniacze (Les Plaideurs, 1668) - wg komedii
Osy Arystofanesa. Polskie zbiorowe wydania dzieł Racine?a:
Celniejsze tragedie Rasyna (1859),
Tragedie (1950).