Jean-Baptiste Racine

     Jean-Baptiste Racine urodził się 22 grudnia 1639 w La Ferté-Milon, zmarł 21 kwietnia 1699 w Paryżu - francuski dramaturg, główny przedstawiciel późnobarokowego klasycyzmu. Zaliczany do trójki wielkich francuskich dramatopisarzy XVII wieku (obok Moliera i Corneille'a). Członek Akademii Francuskiej.

     Racine pobierał nauki w Port-Royal, słynnej szkole jansenistów i pod wpływem ich doktryny pozostawał przez całe życie. Planował początkowo karierę duchowną, lecz bez sukcesu, zdecydował się więc poświęcić twórczości literackiej. W 1660 zwrócił na siebie uwagę Ludwika XIV odą La nymphe de la Seine napisaną z okazji królewskiego ślubu. Jego sztuki wystawiane były w początkowym okresie przez trupę Moliera, lecz wkrótce Racine związał się z teatrem Hôtel de Bourgogne. Dzięki poparciu królewskiemu, zrobił na dworze szybką karierę (został m.in. królewskim dworzaninem oraz oficjalnym historiografem).

     Autor tragedii opartych na motywach klasycznych (mitologicznych i historycznych): Andromacha (1667, wystawienie polskie 1675), Fedra (1677, wydanie polskie 1787), Ifigenia (1674, wystawienie polskie 1756), La Théba?de (Tebaida, 1664), Berenika (1670, wydanie polskie 1807), Brytannik (1669, wystawienie polskie 1802); biblijnych: Estera (1689, wystawienie polskie po 1756), Atalia (1691, wystawienie polskie 1751) oraz jedynej satyrycznej komedii Pieniacze (Les Plaideurs, 1668) - wg komedii Osy Arystofanesa. Polskie zbiorowe wydania dzieł Racine?a: Celniejsze tragedie Rasyna (1859), Tragedie (1950).