Hildegarda z Bingen

      Hildegarda z BingenHildegarda z Bingen (ur. 16 września 1098, zm. 17 września 1179 w Bingen) - frankońska anachoretka, wizjonerka, mistyczka, i uzdrowicielka. Reformatorka religijna, uznawana przez Kościół katolicki za świętą.
     W wieku ośmiu lat zgodnie znalazła się pod opieką przeoryszy konwentu benedyktynek, Judyty, w Disibodenbergu, gdzie w trakcie przygotowań do roli mniszki otrzymała klasyczne wykształcenie.
     Wielokrotnie doznawała mistycznych przeżyć. Ich treść spisała w trzech księgach: Scito vias Domini (Usłysz Pana), Liber Vitae (Księga zasług życia), i Liber Divinorum Operum (Księga dzieł Bożych), którym nadała dydaktyczny wydźwięk. Dzięki przychylności papieża, mogła posunąć się do zawoalowanej krytyki rozwiązłości kleru i domagać się większego uznania dla roli kobiet. W podobnym tonie utrzymana jest sztuka moralna Ordo Virtutum (O sztuce cnoty) jej autorstwa, do której sama skomponowała muzykę.
     Zaczęła pisać dzieła o medycynie, historii naturalnej i lecznictwie. Tworzy Liber vitae meritorum, manuskrypt n.t. leczenia naturalnego, i Liber divinorum operum. Najbardziej znanym jej dziełem z zakresu medycyny jest Liber subtilitatum naturarum creatarum.
     U szczytu popularności Hildegarda została okrzyknięta "Sybillą znad Renu" i była czczona jako chrześcijańska wyrocznia o atrybutach proroka, do której udawali się po radę i pociechę biskupi, papieże, i władcy. Jej publikacje z zakresu medycyny ludowej zyskały jej miano pierwszej niewiasty pośród lekarzy i przyrodników Niemiec.