Giovanni Boccaccio

     Giovanni Boccaccio urodził się 16 czerwca 1313 we Florencji, zmarł 21 grudnia 1375 w Certaldo. Był wybitnym włoskim pisarzem; twórcą nowożytnej nowelistyki.
     Był nieślubnym dzieckiem toskańskiego kupca i francuskiej szlachcianki. Dzieciństwo spędził we Florencji, od piętnastego roku życia przebywał w Neapolu, gdzie studiował prawo i handel. Jednak to właśnie w tym czasie poznał Francesca Petrarkę, zbliżył się do literatury i kultury antycznej. Szczególnie umiłował Tacyta i Liwiusza.
     Boccaccio poświęcił życie literaturze. Pozostawił ogromny dorobek, na który składają się poematy epickie, powieści miłosne oraz wiersze. Zafascynowany twórczością Dantego, napisał biografię Żywot Dantego oraz komentarz do jego Piekła. Najwybitniejszym dziełem Boccaccia jest Dekameron (Il Decamerone, 1348-1353). Jest to zbiór 100 nowel podzielonych na 10 dni, stąd nazwa znacząca po grecku Księga dziesięciu dni. Nowele te są połączone w całość i są opowiadaniami grupy młodych kobiet i mężczyzn, którzy podczas zarazy schronili się w okolicach Florencji.

Dzieła Boccacia:
Łowy Diany
Opowieść o nimfach z Fiesole;
Filostrato;
Filocolo;
Tezeida o zaślubinach Emilii;
Komedia o florenckich nimfach;
Miłosne widzenie;
Fiammetta;
Dekameron;
Żywot Dantego;
Corbaccio;
Sielanki;
O przypadkach sławnych mężów;
O sławnych niewiastach;
O nazwach gór, lasów, źródeł, jezior, rzek, stawów, bagien i mórz;
Genealogia bogów.