Porfiriusz urodził się około 232 roku n.e., a zmarł około roku 305. Był filozofem neoplatońskim, astrologiem. Komentował dzieła Platona i Arystotelesa. Zredagował słynne Enneady Plotyna, a napisany przez niego zbiór komentarzy do Kategorii Arystotelesa, znany jako Isagoga, był najważniejszym tekstem logicznym w średniowieczu. Najważniejszym wkładem Porfiriusz do filozofii są jego Introductio in Praedicamenta, wstęp do Kategorii Arystotelesa. Przetłumaczone przez Boecjusza na łacinę jako Isagoga były podstawowym podręcznikiem na średniowiecznych uniwersytetach i przyczyniły się do rozwoju badań w dziedzinie logiki i sporu o uniwersalia. Był zaciekłym przeciwnikiem chrześcijaństwa i obrońcą religii pogańskich. Z 15 ksiąg jego dzieła Adversus Christianos (Przeciw chrześcijanom) zachowały się jedynie fragmenty. Polemizował z nim między innymi Euzebiusz z Cezarei, ale wraz ze spaleniem dzieła w roku 448 zaginęły też wszystkie pisma oponentów Porfiriusza. Pisał również dużo o astronomii, religii, teorii muzyki, komentował Euklidesa, jest też autorem biografii swego mistrza, Plotyna. Znane są także jego Żywoty Pitagorasa, jednak wartość historyczna tego dzieła jest wątpliwa. Z innych zachowanych pism dowiadujemy się o szczegółach wielu obrzędów religijnych tamtego okresu. Porfiriusz słynął przede wszystkim z umiejętności przekazywania i objaśniania dorobku innych ludzi. Niektórzy badacze stwierdzają wprost, że w całej jego spuściźnie nie ma choćby jednej myśli, czy obrazu, o którym można z całą odpowiedzialnością powiedzieć, że są jego własnego autorstwa. Najwybitniejszym uczniem Porfiriusz był Jamblich, założyciel szkoły syryjskiej neoplatonizmu.